استاد غزل است و بی‌مناسبت نیست سخن را با غزلی آغاز کنیم. البته بعدا به این غزل باز خواهیم گشت: او خرامان گذرد در ره و خلقی نگرانش/ طاقتی بار خدایا که ببینیم چنانش// یا بباید که ز دل دور کنم ناوک عشقش/ یا بباید ز دل و جان بکشم ناز کمانش// آب کوثر ز لب آورده و طوبا ز قد خود/