از آتش آن لعل شکربار بسوخت دل چو پروانه بر شمع رخ یار بسوخت   در بر تنگ شکر خال سیاهش مگسی است یا سپندی است که بر آتش رخسار بسوخت   در شب تیره سراپای من بی سر و پا همچو شمع از هوس صبح رخ یار بسوخت   ای طبیب! از لب جان بخش خود از بهر شفا شربتی ده که دل خستهٔ بیمار

رسانم   اهلی شیرازی - شمع و