بفرمایید کربلا!

ماجرا از یک روز پاییزی در سال ۱۳۹۱ آغاز ‌شد. آنجا که رضا امیرخانی با مهدی قزلی تماس ‌گرفت و از او ‌خواست با مسئولین کاروانی که قرار است ضریح امام حسین علیه‌السلام را از قم به کربلا ببرد تماس بگیرد. تماس گرفتن و قرار ملاقات گذاشتن همان و با کاروان حسینی برای ثبت رخدادها رفتن هم همان.

حجت‌الاسلام پناهیان گفت:امام از مردم «قدرت تشخیص» می‌خواهد نه صرفاً اطاعت! برای اینکه مردم قدرت تشخیص پیدا کنند، باید فرصت اعمال تشخیص به آنها داده شود؛ حتی اگر این فرصت‌دادن به قیمت قتل امام‌حسین در نتیجه سلطه معاویه و یزید باشد.

یکی از موضوعاتی که در جهت تبیین حقیقت، در رجزخوانی جوانان بنی‌هاشم دیده می‌شود، حقّ«مرجعیت» و «ولایت» اهل‌بیت(علیهم‌السلام) و نامشروع‌ بودن حکومت بنی‌امیه است. حضرت علی‌اکبر(ع) این حقیقت را اینگونه در رجزخوانی‌اش انعکاس داده است: «منم علی، فرزند حسین‌بن‌علی؛ به خانه خدا (کعبه) سوگند ما به جانشینی پیامبر(ص) سزاوار هستیم. به خدا سوگند، حرام‌زاده (ابن‌زیاد) بر ما حکومت نخواهد کرد».

این‌که طبری نوشته است: علی‌بن‌الحسین با مروان دوستی قدیمی داشت براساسی نیست. مروان هیچ‌گاه به بنی‌هاشم روی خوش نشان نداده است.

یادداشت

درست‌ترین تحلیل نسبت به عاشوراء این است که بگوییم حرکت امام حسین حرکتی برای اصلاح وضع امت پیامبر و احیای دوباره دیانتی بود که گرفتار ظواهر شده و معنا را از دست داده بود.

میرباقری:

سیدمحسن میرباقری گفت: یک هدف اصلی برای قیام امام حسین (ع) وجود دارد. هدفی که سایر اهداف را در خودجای داده و همگی ذیل آن تعریف می‌شوند «بندگی خداست»، که امام حسین (ع) در ماجرای کربلا نشان داد که «عبد» تا چه حد باید «تسلیم» خدا باشد.